Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Επιστροφη αγνωστης διαρκειας...




Αποφασισα να γραψω σημερα χωρις να ξερω τον ακριβη λογο, απλα και μονο γιατι ενιωσα την αναγκη να μοιραστω κατι με τους ελαχιστους μα εκλεκτους αναγνωστες του Blog μου.
Παραμενοντας σ' αυτη την τελεία ωρα, την κοιτουσα λες και επροκειτο να μου δωσει αυτη τις λεξεις που θα γεννηθουν απο μεσα μου... Ματαια ομως, μου δωσε λιγοστες απαντησεις.
Κανονικα το blog μου θα σχολιαζε τις εξελιξεις των καθημερινων μας δρωμενων, αλλα δυστυχως παρεκτραπηκα πολυ απο τουτο το δρομο...
Δε βαριεσαι ομως, η ζωη κρυβει εκπληξεις...
Τις τελευταιες μερες, μετα απο καποια ερεθισματα που πηρα, αναρωτιεμαι τι κανει αυτο το ερμο το παιδι μεσα μας; Εκεινο το αθωο μικρο παιδακι που ημαστε εμεις πριν χρονια. Προσπαθησα να σταθω μπροστα του και να δω αν το αγαπω, αν το μισω, αν το συμπονω, αν το θαυμαζω, αν γελω μαζι του, αν το περιγελω, αν το λυπαμαι, αν το οικτηρω, αν με απωθει, αν το συμπαθω.
Εν τελει τα συναισθηματα μου απεναντι του(μου) ηταν αρνητικα. Το κακομοιρο αυτο παιδακι του εχω του κλωτσου και του μπατσου. Εβλεπα τη φατσουλα του οταν ηταν 10χρονων που εψαχνε απεγνωσμενα απο καπου να πιαστει και εγω ημουν η πρωτη που δεν του εδινα ουτε καν το μικρο μου δαχτυλακι. Απαξιωσα να του ριξω εστω μια ματια.
Τι νιωθουμε αραγε για αυτο το παιδακι; Γιατι ξεχναμε πως γιναμε αυτοι που γιναμε (και που ακομη γινομαστε) ;
Δεν ειναι τιποτε παραπανω απο ενα αθωο παιδακι που δεν ξερω τι στο διαολο μου εκανε και δεν το αγαπω. Ηρεμο το καημενο, μια αγκαλια ζητουσε απο μενα και εγω του εδωσα μια ισα ισα απο οικτο... Και εκλαιγε! Μα τι κλαμα ηταν αυτο! Σα να με παρακαλουσε να το συγχωρεσω για πραξεις "παιδικες". Ανυπερασπιστο παλευε να το αγαπησω. Αλλα ενα τειχος εχτιζα αναμεσα μας, και εκεινο σηκωνε το κεφαλακι του για να με κοιταξει οσο προλαβαινε.
Αν δεν αγαπησουμε το παιδι μεσα μας νομιζω πως ειμαστε αδικοι να ζητουμε απο τους αλλους να μας αγαπησουν. Και του 'λεγα "Βρε χαμογελα λιγο, παιξε να σε δω"... τιποτα αυτο, με οπλο τα ματακια του γατζωνοταν στα δικα μου...Μα τα δικα μου ψυχρα και στεγνα του δωσαν μια ματια-εικοσαλεπτο στο παιδι-τσιγγανα με 4 ορφανα.
Που θα μου παει ομως θα μεινω καποιες μερες μαζι του να παιξουμε λιγο, να δω τι του αρεσει, να μιλησουμε, ε! και να το αγαπησω βρε αδερφε, να το ανεβασω ψηλα...!



Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
Στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας, στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω,
με τα αλήτικα παπούτσια μου
πάνω από τις στέγες σας
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνετε το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας "θαύμα, θαύμα"
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται
.
Κατερινα Γωγου(1940-1993)

Υ.Γ.: Στη φωτογραφια δεν ειμαι εγω.


Γεια χαρα
Τα σεβη μου, Amelie

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Μεγααααλη Απουσια




Πρώτα θα έβαζα τους ασθενείς μου σε μια διαθεση γελιου
και μονο τοτε θα αρχιζα να τους θεραπευω...
ριξτε μια ματια στον εαυτο σας
και δειτε ποσο ασχημες και θλιβερες ειναι οι ζωες σας...
Αντον Τσέχωφ


Δυό πραγματα εντελως ασχετα μεταξυ τους... Αλλα δωσμενα απο καρδιας...


Γεια και χαρα,
Τα σεβη μου, Amelie

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Αερόστατα...



Παντα με ενθουσιαζε η εικονα των αεροστατων... πολλες φορες μαλιστα τα εβλεπα στα ονειρα μου...
Η σκεψη και μονο οτι θα ειμαι πανω σε ενα πολυχρωμο αεροστατο και θα τα βλεπω ολα απο ψηλα με εκανε να γελαω, οχι απλα να ενθουσιαζομαι... Ενιωθα την αδρεναλινη να με διακατεχει...
Γι αυτο λοιπον, με το που ειδα αυτη την εικονα, για μενα ηταν κατι μαγικο...
Και μου ρθε μια φραση στο μυαλο: "Ξερω καλα τι μου χρειαζεται για να διασκεδασω αυτη τη θανασιμη αγωνια. ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΝΕΟΣ... ΝΑ ΕΧΩ ΠΑΘΗ" ταδε εφη ο Ευγενιος Ιοενεσκο.
Τι ωραια που θα ηταν αν καταφερναμε να ειμαστε νεοι για παντα... και δεν εννοω σωματικα, αλλα ψυχικα, να νιωθουμε νεοι.
Βλεπω εφηβους 17 χρονων που ειναι πιο γεροι απο εναν 80χρονο, γιατι ακριβως δεν εχουν παθη...
Τα παθη ειναι αυτα που μας κανουν νεους, που αψηφουμε τον κινδυνο και σαν παιδια μεταχειριζομαστε τις επιθυμιες μας...
Πως θα γινει αραγε να αποβαλλουμε τους φοβους μας και να πεταξουμε με το αεροστατο μας πανω απο ολα οσα θελουμε να κανουμε;
Πως θα γινει να αποκτησουμε την απαιτουμενη αυτοπεποιθεση και να μην νιωθουμε αυτο το οδυνηρο γαργαλημα στο στομαχι οταν θα πεταμε πανω απο τις επιθυμιες μας;
Πως θα γινει να κανουμε τα θελω μας πρεπει, και τα πρεπει να γινουν ισως/γιατι οχι? ;
Επειδη πολλα ερωτηματικα εβαλα, ας βαλουμε τωρα και κανενα θαυμαστικο...
Ας νιωσουμε λοιπον νεοι, και οι γνωσεις μας να γινουν αεροστατα και να μας ταξιδεψουν!
Ας κλωτσησουμε την ατυχια και να αγκαλιασουμε την ευτυχια!

Και να λοιπον και μια φωτογραφια απο την χειμερινη Κωνσταντινουπολη...
Αυτο το χερι με το ριγε φωτεινο γαντι ειναι σαν να με προτρεπει να πεταξω με ενα πολυχρωμο αεροστατο...


Γεια και χαρα
Τα σεβη μου, Amelie

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009


Για λιγες μερες, το καταστημα θα παραμεινει κλειστο λογω εξεταστικης...

Καλη χρονια σε ολους, ευχομαι απο καρδιας ολες σας οι επιθυμιες, να μπουν σε εφαρμογη το 2009...


"ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΜΑΣ'


Όμως και κάτω από μας υπάρχουν
άλλα πατώματα
και κάτωθέ τους φαίνεται
πατώματα να υπάρχουν άλλα, και ακόμα
και εμάς τους κακότυχους
υπάρχουν άλλοι που
καλότυχους
μας λένε.


Μπερτολτ Μπρεχτ


Αυτα τα ολιγα ηθελα να πω...


Γεια και χαρα,
Τα σεβη μου, Amelie


Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Καλές γιορτές...




Οι πιο γλυκαναλατες γιορτες ηρθαν...

Ελπιζω ολοι:

Να περασουμε καλα... Να ερθουμε πιο κοντα... Να αισθανθουμε... Να νιωσουμε... Να θυμηθουμε... Να νοσταλγησουμε... Να μιλησουμε... Να ακουσουμε... Να συμβουλευσουμε... Να συμβουλευτουμε... Να χορεψουμε... Να γλεντησουμε... Να γευτουμε... Να φλερταρουμε... Να ερωτευθουμε... Να αγαπησουμε... Να αγκαλιασουμε... Να δωρισουμε... Να ανοιχτουμε... Να επιβραβευσουμε... Να επιβραβευτουμε... Να κλαψουμε... Να γελασουμε... Να συγκινηθουμε...

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!


Γεια χαρά
Τα σεβη μου, Amelie