Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Επιστροφη αγνωστης διαρκειας...




Αποφασισα να γραψω σημερα χωρις να ξερω τον ακριβη λογο, απλα και μονο γιατι ενιωσα την αναγκη να μοιραστω κατι με τους ελαχιστους μα εκλεκτους αναγνωστες του Blog μου.
Παραμενοντας σ' αυτη την τελεία ωρα, την κοιτουσα λες και επροκειτο να μου δωσει αυτη τις λεξεις που θα γεννηθουν απο μεσα μου... Ματαια ομως, μου δωσε λιγοστες απαντησεις.
Κανονικα το blog μου θα σχολιαζε τις εξελιξεις των καθημερινων μας δρωμενων, αλλα δυστυχως παρεκτραπηκα πολυ απο τουτο το δρομο...
Δε βαριεσαι ομως, η ζωη κρυβει εκπληξεις...
Τις τελευταιες μερες, μετα απο καποια ερεθισματα που πηρα, αναρωτιεμαι τι κανει αυτο το ερμο το παιδι μεσα μας; Εκεινο το αθωο μικρο παιδακι που ημαστε εμεις πριν χρονια. Προσπαθησα να σταθω μπροστα του και να δω αν το αγαπω, αν το μισω, αν το συμπονω, αν το θαυμαζω, αν γελω μαζι του, αν το περιγελω, αν το λυπαμαι, αν το οικτηρω, αν με απωθει, αν το συμπαθω.
Εν τελει τα συναισθηματα μου απεναντι του(μου) ηταν αρνητικα. Το κακομοιρο αυτο παιδακι του εχω του κλωτσου και του μπατσου. Εβλεπα τη φατσουλα του οταν ηταν 10χρονων που εψαχνε απεγνωσμενα απο καπου να πιαστει και εγω ημουν η πρωτη που δεν του εδινα ουτε καν το μικρο μου δαχτυλακι. Απαξιωσα να του ριξω εστω μια ματια.
Τι νιωθουμε αραγε για αυτο το παιδακι; Γιατι ξεχναμε πως γιναμε αυτοι που γιναμε (και που ακομη γινομαστε) ;
Δεν ειναι τιποτε παραπανω απο ενα αθωο παιδακι που δεν ξερω τι στο διαολο μου εκανε και δεν το αγαπω. Ηρεμο το καημενο, μια αγκαλια ζητουσε απο μενα και εγω του εδωσα μια ισα ισα απο οικτο... Και εκλαιγε! Μα τι κλαμα ηταν αυτο! Σα να με παρακαλουσε να το συγχωρεσω για πραξεις "παιδικες". Ανυπερασπιστο παλευε να το αγαπησω. Αλλα ενα τειχος εχτιζα αναμεσα μας, και εκεινο σηκωνε το κεφαλακι του για να με κοιταξει οσο προλαβαινε.
Αν δεν αγαπησουμε το παιδι μεσα μας νομιζω πως ειμαστε αδικοι να ζητουμε απο τους αλλους να μας αγαπησουν. Και του 'λεγα "Βρε χαμογελα λιγο, παιξε να σε δω"... τιποτα αυτο, με οπλο τα ματακια του γατζωνοταν στα δικα μου...Μα τα δικα μου ψυχρα και στεγνα του δωσαν μια ματια-εικοσαλεπτο στο παιδι-τσιγγανα με 4 ορφανα.
Που θα μου παει ομως θα μεινω καποιες μερες μαζι του να παιξουμε λιγο, να δω τι του αρεσει, να μιλησουμε, ε! και να το αγαπησω βρε αδερφε, να το ανεβασω ψηλα...!



Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
Στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας, στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω,
με τα αλήτικα παπούτσια μου
πάνω από τις στέγες σας
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνετε το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας "θαύμα, θαύμα"
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται
.
Κατερινα Γωγου(1940-1993)

Υ.Γ.: Στη φωτογραφια δεν ειμαι εγω.


Γεια χαρα
Τα σεβη μου, Amelie