Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Επιστροφη αγνωστης διαρκειας...




Αποφασισα να γραψω σημερα χωρις να ξερω τον ακριβη λογο, απλα και μονο γιατι ενιωσα την αναγκη να μοιραστω κατι με τους ελαχιστους μα εκλεκτους αναγνωστες του Blog μου.
Παραμενοντας σ' αυτη την τελεία ωρα, την κοιτουσα λες και επροκειτο να μου δωσει αυτη τις λεξεις που θα γεννηθουν απο μεσα μου... Ματαια ομως, μου δωσε λιγοστες απαντησεις.
Κανονικα το blog μου θα σχολιαζε τις εξελιξεις των καθημερινων μας δρωμενων, αλλα δυστυχως παρεκτραπηκα πολυ απο τουτο το δρομο...
Δε βαριεσαι ομως, η ζωη κρυβει εκπληξεις...
Τις τελευταιες μερες, μετα απο καποια ερεθισματα που πηρα, αναρωτιεμαι τι κανει αυτο το ερμο το παιδι μεσα μας; Εκεινο το αθωο μικρο παιδακι που ημαστε εμεις πριν χρονια. Προσπαθησα να σταθω μπροστα του και να δω αν το αγαπω, αν το μισω, αν το συμπονω, αν το θαυμαζω, αν γελω μαζι του, αν το περιγελω, αν το λυπαμαι, αν το οικτηρω, αν με απωθει, αν το συμπαθω.
Εν τελει τα συναισθηματα μου απεναντι του(μου) ηταν αρνητικα. Το κακομοιρο αυτο παιδακι του εχω του κλωτσου και του μπατσου. Εβλεπα τη φατσουλα του οταν ηταν 10χρονων που εψαχνε απεγνωσμενα απο καπου να πιαστει και εγω ημουν η πρωτη που δεν του εδινα ουτε καν το μικρο μου δαχτυλακι. Απαξιωσα να του ριξω εστω μια ματια.
Τι νιωθουμε αραγε για αυτο το παιδακι; Γιατι ξεχναμε πως γιναμε αυτοι που γιναμε (και που ακομη γινομαστε) ;
Δεν ειναι τιποτε παραπανω απο ενα αθωο παιδακι που δεν ξερω τι στο διαολο μου εκανε και δεν το αγαπω. Ηρεμο το καημενο, μια αγκαλια ζητουσε απο μενα και εγω του εδωσα μια ισα ισα απο οικτο... Και εκλαιγε! Μα τι κλαμα ηταν αυτο! Σα να με παρακαλουσε να το συγχωρεσω για πραξεις "παιδικες". Ανυπερασπιστο παλευε να το αγαπησω. Αλλα ενα τειχος εχτιζα αναμεσα μας, και εκεινο σηκωνε το κεφαλακι του για να με κοιταξει οσο προλαβαινε.
Αν δεν αγαπησουμε το παιδι μεσα μας νομιζω πως ειμαστε αδικοι να ζητουμε απο τους αλλους να μας αγαπησουν. Και του 'λεγα "Βρε χαμογελα λιγο, παιξε να σε δω"... τιποτα αυτο, με οπλο τα ματακια του γατζωνοταν στα δικα μου...Μα τα δικα μου ψυχρα και στεγνα του δωσαν μια ματια-εικοσαλεπτο στο παιδι-τσιγγανα με 4 ορφανα.
Που θα μου παει ομως θα μεινω καποιες μερες μαζι του να παιξουμε λιγο, να δω τι του αρεσει, να μιλησουμε, ε! και να το αγαπησω βρε αδερφε, να το ανεβασω ψηλα...!



Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
Στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας, στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω,
με τα αλήτικα παπούτσια μου
πάνω από τις στέγες σας
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνετε το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας "θαύμα, θαύμα"
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται
.
Κατερινα Γωγου(1940-1993)

Υ.Γ.: Στη φωτογραφια δεν ειμαι εγω.


Γεια χαρα
Τα σεβη μου, Amelie

15 σχόλια:

koulpa είπε...

καλώς το καλώς τοοο!!
ε όποτε έχουμε όρεξη.. δεν είναι και υποχρέωση το bloging.. :):)
χαχα συχνα το σκέπτομαι.. και εκτός από εμένα.. σκέπτομαι και τους άλλους.. φαντάζομαι πως ήταν παιδιά.. πόσο απομακρύνθηκαν.. αν το θυμόνται.. :):)
αχ.. με πιάνει μια θλήψη με τη γώγου.. έχω μήνει στη φάτσα από τις ασπρόμαυρες ταινίες..
καλημρουδιααα :):)

Roadartist είπε...

Που είσαι;;;;

Γιατί δεν γράφεις;; Το ξέρεις πως μας έλειψες;;;;

Αρχικά να μη το σκοτώσουμε και μετά να το αγαπήσουμε. Οι περισσότεροι το σκοτώνουν το παιδί μέσα τους.
Το χειρότερο αμελί είναι πως από τα νέα παιδιά βλέπω να βιάζονται να μεγαλώσουν..

Να μη λείπεις τόσο :)
φιλιά πολλά

amelie είπε...

καλως τον κουλπα! κ γω σκεφτομαι τους αλλους πως να ταν παιδια... ειναι τρομερη αισθηση να παλευεις να μπεις στο παιδικο παραλθον ενος ανθρωπου...

ροαντ μου! που να μαι! εδω... και μενα μου λειψατε αλλα τελικα δεν ειμαι πολυ για μπλογκινγκ...
οχι να το σκοτωσουμε δεν νομιζω να υπαρχει περιπτωση.. αλλα να το φτυνουμε ολοενα και πιο πολυ υπαρχει...
και ναι! τα νεα παιδια θελουν μανιωδως να μεγαλωσουν! δεν βρισκω το λογο... αλλα παθαινω σοκ οταν βλεπω 16 να τα περνανε για 25 και εμενα για 15!
επισης, δε διαβαζα ολο αυτον τον καιρο ;)

γεια χαρα

roadartist είπε...

xaaa μια από τα ίδια! Να σου πω γιατί δεν είσαι για blogging? Ok με το ζόρι δεν γίνεται.. αλλά αυτό σημαίνει πως θα χαθείς? Τι να πω? Κρίμα με το ζόρι blogging δεν γίνεται ομως :)
Γεια και χαρά σου ΑΜΕΛΙ ..
Τώρα που έγραψα 'αμελι' εχτες ειχα παει σητν συναυλια του y.tiersen ρε γμτ δεν έπαιξε ούτε ένα τραγούδι από το soundtrack της amelie, γινονται αυτα ρε?? Δεν γινονται!!
Γιατί ρε Yannnnnnnnnn???? :D

amelie είπε...

χαχαχαχαχα! γεια σου ρε ροαντ! και του πα του Yan να παιξει ενα για σενα, αλλα τπτ το παλιοπαιδο!
χανομαι βρε ροαντ? που καθε φορα βλεπω τα υπεροχα μεηλ σου και εσυ τα δικα μου.. (οταν εχω καλα στα στελνω... χεχε !
γεια χαρααα!
υγ: θελω κ γω μια συναυλιααααααααααααααααααααα

Λου είπε...

Λοιπον αποψε βρηκα το παιδι που ημουνα και με εφερε εδω Αμελακι.........

Μα δε με παιρνει ομως, το πληγωσα πολυ εκεινο το παχουλο παιδακι που ημουνα, με τα καμωματα μου της γυναικας....
Αποψε το βρηκα, δεν μου μιλαει.....κι εχω τοσα να πω, μα βλεπω οτι πρεπει να ασχοληθω και με την λεκτικη επαληθευση απο κατω και ζοριζομαι.....

Τελοςπαντων, περασα απλα για μια καλησπερα....

Ελπιζω και θελω να περνας ομορφα!!!!

koulpa είπε...

ααααα τώρα είδα το σχόλιό σου στο γεννεθλιακό μου!!! :):)
χρόνια πολλά amelie χαρούμενα και αξιομνημόνευτα.. :):)
και κάπου αλλού έπεσα σε ανάρτηση για το παιδί μέσα μας.. τελικά επιβιώνει φαίνεται.. :):)
καληνυχτούδιααα :):)

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Αχούυυυ! ήρθα τη κατάλληλη στιγμή για μια μαμαδίστικη αγκαλίτσα, χρυσό μου. το παιδί μέσα μας δεν ξεχνιέται ποτέ..απλά κάπου κρύβεται πότε πότε παίζοντας κρυφτό με τις εμπειρίες μας και την ανάγκη μας να επιβιώσουμε.Όμως βγάλτο απο την κρυψώνα..πάντα χρειάζεται ένα παιδί μέσα στο..σπίτι να μας αλλάζει τη σοβαροφάνεια που αποκτούμε με τα χρόνι! ΚΑΛΗΜΈΡΑ, ΜΕ ΤΟ ΚΑΦΈ ΣΤΟ ΧΈΡΙ!

roadartist είπε...

Καλησπέρα............. :)))

Πες κανένα γεια και εσύ :)

pafa64 είπε...

Γεια σου amelie
πιστεύω να περνάς καλά
την καληνύχτα μου.

Roadartist είπε...

Καλή χρονιάαααααα :)

amelie είπε...

καλη χρονια σε ολους! να στε καλα!
γεια και χαρα!
τα σεβη μου!

roadartist είπε...

Γειά και χαρά :)

:) :) :) :) :) :)

Spyros Vlahos είπε...

Εντέλει. φαντάζομαι, αυτός είναι κι όλος ο αγώνας της ζωής μας. Να ... συστηθούμε με τον εαυτό μας, να τον αγαπήσουμε και να περάσουμε στο επέκεινα ευχαριστημένοι.
Όλα αυτά είναι ένα γύμνασμα, γύμνασμα περάσματος.
Ευτυχώς που μεγάλωσα κι αισθάνομαι πιο ελεύθερος.

koulpa είπε...

τι απέγινε η αμελί μας; :) :)